Πολιτική αλητεία

“Στα γκισέ της Εφορίας η Ελλάδα αναστενάζει…” Ακόμα και αυτοί οι λίγοι που κατάφερναν με μια ρύθμιση να πληρώνουν τις οφειλές τους “βγαίνουν εκτός παιχνιδιού” αφού δεν θα είναι δυνατόν να συνεχίσουν να εξοφλούν …

Με την πάροδο 15 ημερών απο τη λήξη κάθε νέας οφειλής προς το Δημόσιο, θα χάνεται αυτόματα η ρύθμιση και το ποσό θα καθίσταται άμεσα απαιτητό στο σύνολό του.  

Με απλά λόγια ή βρίσκεσαι με ένα πολύ μεγάλο χρέος εκτός ρύθμισης ή με μια νέα πάνω απο την παλιά, ρύθμιση, εκτός δυνατοτήτων βέβαια ώστε να είναι αδύνατον ανταποκριθείς.
Τι ακριβώς δεν είναι κατανοητό ;

Κανείς δε πρέπει να σταθεί όρθιος. Η υποταγή πρέπει να είναι πλήρης και βαθιά.

Η αντίληψη του “δεν γίνεται τίποτα” πρέπει ντέ και καλά να εδραιωθεί.

Η ανατροπή αυτής της “τάξης πραγμάτων” είναι η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ. Η νέα επίθεση στα εργασιακά που ετοιμάζεται δεν πρέπει να γίνει μια ακόμα χαμένη ευκαιρία. 

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ απ´ ολη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της που βιώνουν καθημερινά την οικονομική απομόνωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Να σχηματιστούν σε κάθε χώρο δουλειάς και όπου συχνάζουν άνεργοι, πυρήνες αντίστασης που θα απαιτούν νέες σχέσεις στην παραγωγή και στο μοίρασμα του πλούτου.

Να αποδείξουν οτι η πλήρης ανατροπής αυτής της σάπιας πραγματικότητας δεν είναι μόνο εφικτή αλλά αποτελεί κσι την μόνη διέξοδο.

Μακριά απο “λυκοσυμμαχίες” τύπου ΕΕ που μας επιβάλλουν καθεστώς Κατοχής μέσω των μνημονίων – μνημοσύνων.

Για μια άλλη κοινωνία εργατικής χειραφέτησης, που θα οδηγήσει στον σοσιαλισμό και θα βάλει τις βάσεις για τον κομμουνισμό της εποχής μας.

“Το πνεύμα σκουριάζει τελευταίο"

Είναι δυνατή η καλλιτεχνική δημιουργία στις προχωρημένες ηλικίες;”

Στο δημοσιογραφικό αυτό ερώτημα έδωσαν απάντηση πριν σχεδόν 40 χρόνια, τέσσερις μεγάλοι Έλληνες λογοτέχνες. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην στήλη “Ζωή και Τέχνη” της εφημερίδας ” Ταχυδρόμος” της Αιγύπτου στο φύλλο της 10/7/1974, και πιθανώς αποτελεί αναδημοσίευση από αθηναϊκό έντυπο. Τρεις παππούδες και μια γιαγιά στην Ελληνική λογοτεχνία.
Τέσσερα… παλληκάρια της λογοτεχνίας μας ξεπέρασαν τα ογδόντα και βάλαν πλώρη για τα εκατό.
Ο Κώστας Βάρναλης είναι 93! Ο Βασίλης Ρώτας 85! ο Γιάννης Σκαρίμπας 82! Η Έλλη Αλεξίου 80!Κανένα από τα “τρομερά παιδιά δεν εγκατέλειψε την πέννα, μήτε φόρεσε μονόκλ, σήμα κατατεθέν των γηρατειών, κανένα δεν κράτησε μπαστούνι, αλλά όλα όμως εξακολουθούν να τρέφουν το σπόρο της “τρέλλας” μέσα τους. Τον σπόρο της αληθινής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Όλα γράφουν… Πιο λίγο ο Βάρναλης που δεν βλέπει πια και δεν ακούει. Περισσότερο ο Ρώτας με επιδόσεις στα ερωτικά τραγούδια. Νυχθημερόν ο “ειδωλοφάγος Σκαρίμπας που τρώγεται με τους… “αθάνατους” και με τα ρούχα του. Ακατάπαυστα και η Έλλη Αλεξίου, με την παροιμιώδη μαχητικότητα εξαίρετο καμουφλάζ του πράου χαρακτήρα της.Μιλήσαμε με τους τρεις λεβεντόγερους και την Έλλη, που γιόρτασε προχθές τα γενέθλιά της. Ζητήσαμε να μας απαντήσουν στο ερώτημα, αν είναι δυνατή η καλλιτεχνική δημιουργία στις προχωρημένες ηλικίες.

Ο Βάρναλης στο σπίτι του, ρομαντικός και οξύθυμος πάντα, γκρίνιαζε συνέχεια, δεν άκουγε τίποτε αν και φωνάζαμε μ’ όλη τη δύναμη στο αυτί του… Όταν του γράψαμε τι θέλουμε, μίλησε και γενικώς απάντησε:- Αυτό γίνεται! Άλλα δεν γίνονται πανάθεμά τα σ’ αυτήν την ηλικία…Ο “παππούς” ήταν πολύ νευρικός και καταβεβλημένος από τις εξαντλητικές αϋπνίες. Δεν είναι πια το ογδοντάχρονο “παληκαράκι” που κονταροχτυπιόταν με τη ζωή κι έκανε μπάνιο στη βαρυχειμωνιά στη μεγάλη αγάπη του στη θάλασσα.
Ο Βασιλης Ρώτας με τη βραχνή φωνή του και το κοφτό θαρραλέο ύφος του μας είπε :- Ο κόσμος όλος το ξέρει πώς το πνεύμα τελευταίο σκουριάζει. Το παν είναι να παραμείνει εξελίξιμο, ζωντανό, ικανό να παράγει. Γι’ αυτό χρειάζεται από τη μια νά’ναι δεμένο με γερά κόκκαλα και από την άλλη να βρίσκεται στο κατάλληλο κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό το τελευταίο είναι το μυστικό της μακροβιότητας του πνεύματος. Εγώ,δόξα στα γηρατιά μου, γράφω και καταγίνομαι με όλα. Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τέλειωσα το Σαίξπηρ και τώρα ετοιμάζω μια ποιητική συλλογή που ο τίτλος της είναι ένα κι ένα γι’ αυτό που με ρωτάς: “Βραδυνό τραγούδι”. Ποιήματα εκ μακροχρονίου ερωτικής παθήσεως προερχόμενα… Δεν έχουν τέλος αυτά καϋμένε…
Ο Γιάννης Σκαρίμπας, ανδρείος στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης του, μας απάντησε στο τηλέφωνο, αφού προηγουμένως η βαφτισημιά του, τού εξήγησε τι θέλουμε. Δεν ακούει κι αυτός πολύ καλά…- Βεβαίως υπάρχει δημιουργική πνοή στις μεγάλες ηλικίες, είπε. Εγώ εργάζομαι πιο πολύ τώρα από τότε. Σηκώνομαι στις τρεις το πρωϊ και λαλώ πριν λαλήσουν τα κοκόρια… Γράφω τον τρίτο τόμο από “Το 21 και η αλήθεια”. Αυτά με την άδεια του κ. Μαρκεζίνη, που γράφει κι αυτός ιστορία. Αυτός είναι σοφός και γράφει ό,τι του αρέσει. Εγώ μη έχοντας τη δική του μεγαλοσχημότητα γράφω μόνο ό,τι είναι η αλήθεια. Τον τελευταίο καιρό καταβροχθίζω εφημερίδες και περιοδικά αλλά και πάλι πεινάω… Εντυπωσιάστηκαν από μια συνέντευξη του Ηλία Πετρόπουλου για την αργκώ και το ρεμπέτικο τραγούδι.
Η Έλλη Αλεξίου, που θα την ζήλευε αν την έβλεπε η Ασλάν, είναι η καλή γιαγιά των ελληνικών γραμμάτων. Ακούστε τι λέει:- Όσο τα κύτταρα του εγκεφάλου μας διατηρούνται υγιά, τόσο οι αισθητικές και καλλιτεχνικές αντιλήψεις μας και η δημιουργικότητά μας λειτουργούν με το ρυθμό τους. Ίσως και πιο βελτιωμένες. Δεν πιστεύω λόγου χάριν πως 25 χρονών απολάμβαναμε με την ίδια πληρότητα την “Ιερά Οδό” του Σικελιανού ή το “Ένας, όλοι” του Βάρναλη ή τον Καβάφη.Το κακό είναι πως μάθαμε να μετράμε. Καταραμένη να ήταν η ώρα. Μόνο αυτό το καταραμένο μέτρημα μου λέει πως κάποτε ήμουν νέα και τώρα είμαι γριά. Να μια περίπτωση που τα ζώα, μη ξέροντας αριθμητική, βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα από μας.Τρυφερά, ειλικρινή γεμάτα πάθος, τα “παλληκαράκια” της λογοτεχνίας μας τραβάν για τα εκατό. Πάνω στην ίδια φωτεινή γραμμή που χάραξαν από τα νεανικά τους χρόνια.——–Για την ιστορία, ο Κώστας Βάρναλης πέθανε λίγους μήνες αργότερα στις 16 Δεκεμβρίου του 1974, ο Βασίλης Ρώτας στις 30 Μαϊου του 1977, ο Γιάννης Σκαρίμπας στις 21 Ιανουαρίου του 1984 και η Έλλη Αλεξίου στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988. Είχαν την ευτυχία και οι 4 να φύγουν χωρίς να νιώσουν ίχνος σκουριάς στο μυαλό τους.

Πάμε παρακάτω...

I Κοντά στο 30% η εκτίμηση της αύξησης στις "μεγάλες" εθνικότητες που θα επισκεφθούν την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι.
Αγγλοι, Αυστριακοί, Γερμανοί, Ρώσοι.... όλα τα στοιχεία των μέχρι τώρα κρατήσεων τους (on the books) μας χαμογελάνε.
"Αισιόδοξα" λοιπόν τα μηνύματα απο τον Τουρισμό, όπως επαναλαμβάνουν και τα δελτία ειδήσεων το ένα μετά το άλλο. Μέσα στην γενική "μαυρίλα" της κρίσης, το μεταδίδουμε κι εμείς όπου μπορούμε... Συνηθισμένο το μυαλό του ανθρώπου να κάνει πρώτα θετικές σκέψεις :
"Θά ανοίξουν δουλιές, θα αναγκαστούν οι ξενοδόχοι όταν δούν ότι δεν βγαίνει, να πάρουν ανθρώπους..."
Γιατί παρατηρείται αυτή η αύξηση (ξεκινώντας απο πέρυσι) στον αριθμό των επισκεπτών ;
Πρός τα πού άραγε κατευθύνεται; Αφορά όλη την τουριστική αγορά ή ένα κομμάτι μόνο ;
Είναι γεγονός ότι οι τιμές, κυρίως στην αγορά του εισαγόμενου τουρισμού εδώ και λίγα χρόνια έχουν παραμείνει σταθερές ή φθίνουσες και είδικά φέτος κάτω από την πίεση των μεγάλων Tour Operators, συμπιέστηκαν ακόμα πιο κάτω ! Η τιμή ανά δωμάτιο για τα allotments μετριέται πιά (σε ευρώ) στα δάχτυλα του ενός χεριού, ειδικά στις πολύ μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες.
Ο μεγαλύτερος όγκος τουριστών κατευθύνεται πρός τις all inclusive εκμεταλλεύσεις, μήν ξοδεύοντας τίποτα παραπάνω απο τα απαραίτητα. Οι τοπικές κοινωνίες και αγορές μέσα στις οποίες δραστηριοποιούνται τα all inclusive, απολαμβάνουν μόνο ένα ελάχιστο όφελος αφού "όλα είναι πληρωμένα".
Ενας άλλος αρκετά μεγάλος αριθμός θα κατευθυνθεί πρός μεσαίες και μεγάλες μονάδες χαμηλού κόστους, για να γίνει αντικείμενο του νέου μεγάλου πειράματος που επιτελείται αυτή την στιγμή στον Ελληνικό Τουρισμό. Πώς δηλαδή με το ελάχιστο προσωπικό κατά κανόνα κακοπληρωμένο και ενίοτε όχι στην ώρα του και με φθηνές πρώτες ύλες, θα καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε τους πελάτες μας, τόσο ώστε εκτός απο τον ήλιο και την θάλασσα να αγαπήσουν και το επίπεδο των υπηρεσιών μας και να γίνουν οι ίδιοι πρεσβευτές του Τουρισμού μας στην πατρίδα τους προσελκύοντας νέους επισκέπτες.
Το "πείραμα" είναι δύσκολο και επικίνδυνο. Την στιγμή που είναι επιτακτική η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε το προϊόν μας, να το επανεντάξουμε σε ένα άλλο μοντέλο, με κύριους άξονες τον πολιτισμό μας και την "ολοκληρωμένη διαφορετικότητά μας", την ίδια στιγμή κάνουμε ότι περνάει απο το χέρι μας για να το ευτελίσουμε, να το απλοποιήσουμε και να το ισοπεδώσουμε.
Πώς γίνεται άραγε οι "κολοσσοί" της παγκόσμιας τουριστικής σκηνής που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία, να ανάγουν σαν κύριο το χαμήλωμα του εργατικού κόστους, με μειώσεις μισθών που φτάνουν το 15%, με περικοπές επιδομάτων και κοινωνικών παροχών και την ίδια στιγμή να μιλάνε για αύξηση της παραγωγικότητας ; Παραγωγικότητας που περιλαμβάνει βέβαια μόνο αριθμητικά μεγέθη που πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους και κανένα ποιοτικό στοιχείο που θα εξασφαλίζει την συνέχεια του κλάδου, άν μη τι άλλο στα επίπεδα της αξιοπρέπειας (όχι πως αυτό είναι το ζητούμενο δηλαδή).
Μόνο στα πλαίσια, μιάς άλλης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης θα μπορέσει ο Τουρισμός να πρωταγωνιστήσει.
Ρόλος σε αρμονία με τις άλλες μορφές της Οικονομίας, ενταγμένος στο συνολικό μοντέλο ανάπτυξης, που ονειρευόμαστε.